ในช่วงปี ค.ศ.1929-1939 สหรัฐอเมริกาเผชิญกับวิกฤตเศรษฐกิจครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ หรือที่รู้จักกันในชื่อ “The Great Depression” ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อประชากรอเมริกันหลายล้านคน

ประธานาธิบดีเฮอร์เบิร์ต ฮูเวอร์ (1929-1932) ได้รับตำแหน่งในช่วงเวลาที่เศรษฐกิจกำลังทรุดตัวลงอย่างรุนแรง แม้จะพยายามแก้ไขด้วยการตั้ง Federal Reserve Board เพื่อกระตุ้นให้ธนาคารปล่อยเงินกู้ แต่กลับไม่เป็นผลเนื่องจากธนาคารไม่ให้ความร่วมมือ

หนึ่งในนโยบายที่สร้างความเสียหายมากที่สุดคือ Hawley-Smoot Tariff Act ที่ขึ้นภาษีนำเข้าสูงสุดในประวัติศาสตร์ ส่งผลให้ประเทศอื่นตอบโต้ด้วยการเลิกสั่งซื้อสินค้าเกษตรจากสหรัฐฯ เกษตรกรจำนวนมากต้องทำลายผลผลิตและสูญเสียที่ดิน

สถานการณ์เลวร้ายลงเมื่อเกิดชุมชนแออัดที่เรียกว่า “Hooverville” ขึ้นทั่วประเทศ เป็นที่พักพิงของคนไร้บ้านจำนวนมากที่ตั้งชื่อตามประธานาธิบดีฮูเวอร์ผู้ถูกมองว่าเป็นสาเหตุของความทุกข์ยาก

แม้ฮูเวอร์จะพยายามแก้ไขด้วยโครงการสร้างเขื่อนโบลเดอร์ (ต่อมาเรียกว่าเขื่อนฮูเวอร์) และขอร้องให้เกษตรกรลดการผลิต แต่มาตรการเหล่านี้ก็ล้มเหลวในการฟื้นฟูเศรษฐกิจ

วิกฤตครั้งนี้เป็นบทเรียนสำคัญที่แสดงให้เห็นว่าการใช้มาตรการกีดกันทางการค้าและการลดรายจ่ายรัฐบาลในช่วงเศรษฐกิจถดถอยอาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงได้